Niet alleen in de Westelijke Mijnstreek is Fernando Ricksen een held, ook in Glasgow weet men zijn prestaties op en buiten het veld te waarderen. Fernando werd onlangs uitgenodigd voor een fan-avond in de Loudern Tavern in Glasgow, op steenworp afstand van Ibrox Stadium. Door de grote vraag naar kaarten werd er al snel besloten een tweede avond in te plannen die ook binnen een mum van tijd was uitverkocht. Fortuna SC reisde af naar Glasgow om getuige te zijn van een unieke happening.
Met een heerlijk gevoel van de 3-2 overwinning op FC Eindhoven word ik ‘s ochtends wakker en voel meteen de spanning van de naderende reis, alsof er een schoolreisje op het programma staat. Na het gebruikelijke ochtendritueel, een afscheidskus van mijn nog slaperige vriendin en een laatste check of ik wel echt alles bij me heb, spring ik in de auto om Geulle op te gaan halen. Klokslag 07:30 sta ik bij Geulle op de oprit en hij staat al in de startblokken. Met ook zijn koffer in de achterbak zetten we al snel koers richting Schiphol. Na het inchecken is het tijd voor een ontbijtje op de luchthaven en na een paar eerste drankjes kunnen we dan eindelijk naar de gate.
Ons vliegtuig blijkt een kleine Embraer te zijn waarbij iedere beweging goed voelbaar is, zeker als je zoals wij op de achterste rij van het toestel zit. De vlucht lijkt voorspoedig te verlopen, totdat we last krijgen van enige turbulentie die aanhoudt tot het moment dat de landing wordt ingezet. Geulle en ik zijn blij als we heelhuids op Schotse bodem staan. Geulle: “Dat begint al goed…“ Eenmaal op de luchthaven gaan we op zoek naar het koffer van Geulle. Ik heb een klein reiskoffertje mee als handbagage (voor een zacht prijsje op de kop getikt bij John van Bommel), maar Geulle heeft als merchandise-koning van de lage landen een volwaardig reiskoffer bij zich vol met shirtjes, sjaaltjes, een vlag en zijn persoonlijke spullen. Terwijl Geulle op zijn koffer staat te wachten ga ik alvast wat ponden pinnen en wanneer ik terug kom staat Geulle nagenoeg alleen bij de bagageband. Als deze plotseling stopt weten we het zeker: zijn koffer zien we vandaag niet meer. We doen melding van de vermiste bagage en de Schotse mevrouw achter de balie belooft haar best te gaan doen en ons te bellen wanneer het koffer terecht is.
Inmiddels is het humeur van Geulle tot het nulpunt gedaald en als we de luchthaven verlaten is het feest compleet: windkracht 9 en stromende regen. Snel stappen we een gereedstaande taxi in en vragen de chauffeur om ons naar ons hotel te brengen. Na een wilde rit met typisch Schotse verwensingen richting andere weggebruikers zet de beste man ons veilig af. We checken in, bekijken onze kamers en besluiten meteen op zoek toe gaan naar een goede, stevige lunch. In de storm die over Glasgow raast is het niet prettig wandelen en we schieten het eerste restaurant binnen dat we tegenkomen. Dit blijkt een Indiaas buffet-restaurant te zijn en tegen een vergoeding van 9 pond mogen we ons een uur lang uitleven op allerlei soorten curries en andere specialiteiten. We laten het ons goed smaken en voldaan rekenen we af.
Aangezien het hotel waar Fernando en Vincent verblijven twee straten verderop ligt, besluiten we even een kijkje te gaan nemen. In de bar van het hotel treffen we Vincent de Vries. Hij laat ons de eerste foto’s en filmpjes zien van de eerste avond in de Loudern Tavern, het ziet er veelbelovend uit. We spreken af om Fernando ‘s avonds te treffen bij het restaurant van zijn goede vriend Bobby: Mr. Singh’s. We verlaten het hotel en lopen weer de stromende regen in. Na het kopen van een tandenborstel voor Geulle gaan we even terug naar ons hotel zodat we ons op kunnen frissen en vooral ook onze kleding kunnen drogen.
Het is inmiddels 18:00 uur als de bestelde taxi arriveert om ons naar Mr. Singh’s te brengen. Aangezien wij al een flinke maaltijd achter de kiezen hebben is het plan om een paar drankjes te nuttigen, voordat we samen met Fernando naar de Loudern Tavern gaan. Als we binnen komen zien we Fernando met vrouw en kind gezellig dineren. We worden hartelijk begroet door Bobby die we eerder ontmoet hebben tijdens het Fortuna Gala. Hij is duidelijk verrast met ons bezoek en wijst ons meteen een tafel. Binnen no-time staat er wat lekkers op tafel en brengt een ober ons de kaart. Nu niks eten zou een absolute belediging zijn en Geulle en ik zien ons dan ook genoodzaakt om een hoofdgerecht te bestellen. We laten ons verrassen en doen een schietgebedje in de hoop dat de porties mee zullen vallen. Niet veel later komt Bobby himself vanuit de keuken met een schaal knoflookbrood, een kom rijst en twee pannetjes met lamsvlees en kip in een traditionele saus. Ook al hebben we geen honger, het eten smaakt voortreffelijk en al snel zijn de pannetjes en bordjes helemaal leeg. Mr. Singh’s is niet voor niets “The Home of Curry“.
Inmiddels is familie Ricksen ook klaar met eten en worden er enkele foto’s gemaakt voor de indrukwekkende wall of fame in het restaurant. In het restaurant wordt Fernando al snel opgemerkt door enkele Rangers-fans. Zij laten hem uit respect met rust tijdens het eten, maar zodra ze zien dat Fernando aanstalten maakt om het restaurant te verlaten stellen zij zich op bij de uitgang. Een kans om Fernando de hand te schudden en hem het beste te wensen laten zij niet schieten. Nu is het zo ver, we stappen in de gereedstaande taxi die gestuurd is door de organisatie. Als we een paar minuten op weg zijn rijden we vlak langs Ibrox Stadium. Een indrukwekkend stadion aan de grens van een woonwijk, zoals het hoort. Enkele honderden meters verder komen we aan bij de Loudern Tavern; een echt supporterscafe waar veel clubs alleen maar van kunnen dromen. Een meterslange bar met een viertal tappunten, alle soorten sterke drank, vrouwelijk schoon achter de bar, muren en plafonds in clubkleuren en muren vol ingelijste clubhelden. Iedere vierkante centimeter ademt Glasgow Rangers.
`Als we via de hoofdingang de grote zaal betreden stijgt een oorverdovend geluid op`
We zijn vroeg en worden in een aparte zaal ontvangen met een drankje. Fernando kan meteen aan het werk met het zetten van handtekeningen. Talloze foto’s liggen klaar, later zal blijken dat deze foto’s, voorzien van handtekening en lijst, de hoofdprijzen zullen worden van een loterij. Inmiddels is het 20:00 uur en roept een volle zaal om Fernando. Als we via de hoofdingang de grote zaal betreden stijgt een oorverdovend geluid op: “We Love Fernando, We Do!“. Fernando zoekt zijn plek op het podium tussen Vincent en Robert, de eigenaar van de Tavern en de presentator van dienst. Geulle en ik krijgen een mooi plekje bij het podium. We hebben allebei voor de gelegenheid een Fortuna-jasje aangetrokken en we worden hartelijk begroet door de mensen om ons heen. Wanneer Robert onze aanwezigheid onder de aandacht brengt van de volledige zaal worden we met applaus begroet.
Foto´s boven; Loudern Tavern; een echt supporterscafe
Vanaf dat moment heb ik volgens mij nog 1 drankje zelf betaald. Robert vertelt de ene na de andere anekdote uit Fernando’s tijd bij de Rangers en de zaal barst regelmatig in lachen uit. Verschillende stukken uit ‘‘Vechtlust‘‘ worden verteld door Fernando en het publiek luistert aandachtig. Vooral de verovering van Jordan kan nog altijd rekenen op enorm veel waardering en respect. Ook het verhaal van de 4 paaldanseressen levert Fernando een welgemeend applaus op. Fernando geniet zichtbaar, net als het publiek. Er ontstaat al snel een echte huiskamersfeer en dat is vooral te merken wanneer het publiek vragen mag stellen. De eerste supporter die de microfoon krijgt bedankt Fernando voor zijn komst naar de Loudern Tavern en wenst hem namens alle aanwezigen veel sterkte en succes met zijn gevecht. Deze oprechte boodschap wordt gevolgd door een lang en daverend applaus. Hierna volgt een Q&A sessie van minstens een uur, met vragen over zijn carriere bij de Rangers, zijn mooiste goal, zijn meest gewaarde collega, zijn meest gehate speler bij Celtic, zijn favoriete moment bij de Rangers (de dag dat hij tekende), zijn meest ondergewaardeerde collega (Arthur Numan), zijn meest ongelukkige moment bij de Rangers (de dag dat hij er vertrok) en vragen over het boek. De hele zaal was erg blij om te horen dat de Engelse vertaling van ‘‘Vechtlust‘‘ in februari zal verschijnen.
Nadat de laatste vraag was beantwoord was het tijd voor de fotosessie. De gehele zaal stelde zich geduldig op in 1 lange rij en iedereen werd op foto vastgelegd met de man waarvoor ze waren gekomen. Na iedere foto volgde een handtekening en een knuffel of een kus. Het duurde lang, maar door de goede organisatie en de typische Britse discipline was de hele zaal binnen een uur aan de beurt geweest. Hierna was het tijd voor de loterij met Fernando die voor de winnende nummers zorgde. De winnaars van de prijzen konden nog eenmaal met hun zojuist gewonnen prijs en held op de foto. Nadat de laatste prijs verloot was en iedereen dacht dat de avond ten einde was, zwaaide de deur open en stapte een kale man onder luid applaus de zaal binnen. Het bleek Alex Rae te zijn. Deze oud-speler van de Rangers heeft van 2004 tot 2006 samen met Fernando gespeeld en is vanuit Blackpool (315 km!) naar Glasgow gereden om zijn vriend te zien en een hart onder de riem te steken.
Foto links; Alex Rae en Fernando
Fernando was zichtbaar geemotioneerd door de plotselinge aanwezigheid van Alex en in het publiek zie ik enkele stoere mannen vechten tegen een traantje. Dit was echt het einde van de avond en de zaal zingt Fernando nog een laatste keer toe. Fernando probeert iedereen nog een keer de de hand te schudden, komt van het podium af en baant zich onder luid applaus een weg naar de uitgang. Geulle en ik volgen hem op de voet en samen lopen we naar de kleine zaal waar de avond in de Loudern Tavern begon. Ook Alex Rae loopt mee en Fernando en Alex kunnen rustig even bijpraten. Ondertussen kan Fernando een handtekening zetten op een prachtig schilderij waarop Fernando zijn doelpunt tegen Motherwell viert. Na nog een laatste drankje vraagt de gastvrouw wat ik er van vond en ik vertel haar dat ik een fantastische avond heb gehad en dat ik onder de indruk ben van de supporters die ik deze avond heb ontmoet. Als enig minpuntje merk ik op dat ze mij alleen verliezende lootjes heeft verkocht, als grapje uiteraard. Ineens loopt ze weg om een minuut later terug te komen met een ingelijste foto van Fernando, uiteraard gesigneerd. Deze had zij de eerste avond zelf gewonnen. Ook al protesteerde ik en zei ik haar dat ik dit echt niet kon aannemen, ik moest en zou deze foto mee naar Sittard nemen als geschenk van haar, een prachtig gebaar.
Hierna was het echt tijd om te gaan en vetrokken we per taxi naar het hotel met Vincent. Alex Rae zou Fernando met vrouw en kind terugbrengen naar het hotel. Eenmaal terug bij het hotel hebben we nog een paar drankjes gehad en nog even op Fernando gewacht. Fernando was zichtbaar erg moe en gaf aan meteen naar bed te willen. We spraken af om elkaar de volgende dag te ontmoeten om samen naar het vliegveld te reizen. Geulle en ik waren inmiddels ook vermoeid. Het was een mooie maar lange dag geweest en de vele drankjes die ons links en rechts aangeboden werden begonnen nu toch hun tol te eissen. We lieten het nachtleven van Glasgow en de bijbehorende schaars gekleedde vrouwen links liggen en doken braaf ons bedje in. Fernando zou trots op ons zijn!
Als ik wakker word ruik ik de geur van gebakken spek en ei en opeens weet ik het: Full English Breakfast! Ik trek snel een trainingspak aan en loop richting eetzaal. Daar zit Geulle al op me te wachten en al snel genieten we samen van spek, ei, witten bonen in tomatensaus, toast, worst en tomaat. Met zo’n ontbijt kun je de dag goed beginnen. Na het uitchecken lopen we nog een rondje door de stad en al gauw is het tijd om naar Fernando’s hotel te gaan. In het hotel loopt een wat oudere man zenuwachtig heen en weer. Als hij in de gaten krijgt dat Geulle in ik Nederlanders zijn vraagt hij ons voorzichtig of we Fernando kennen en of hij in het hotel is. We bellen even met Fernando en vertellen de man dat hij ongeveer een half uurtje geduld moet hebben en nodigen hem uit om met ons een drankje te drinken. De man blijkt een enorme fan, maar was helaas op vakantie toen de kaartverkoop voor de avond in de Loudern Tavern begon. Hij is als een kind zo blij dat hij op het punt staat om zijn held te ontmoeten. Hij heeft talloze foto’s bij zich en een boek die hij graag zou willen laten signeren door Fernando. Ook schuiven intussen Pamela en Maarten aan, Nederlandse Rangers-fans. Maarten studeert in Glasgow, maar Pamela is speciaal voor dit weekend vanuit Rotterdam naar Glasgow afgereisd.
Als Fernando eenmaal verschijnt neemt hij ook nu de tijd voor zijn fans. Hij zet de ene handtekening na de andere. Als dank voor onze hulp geeft de Schotse fan ons allebei een zojuist door Fernando gesigneerde aanvoerdersband van de Rangers, een mooie toevoeging aan de collectie. Een vriend van Fernando is zo aardig om ons naar de luchthaven te brengen, maar niet voordat we naar Ibrox Stadium zijn geweest. Fernando heeft blijkbaar gebeld, want we worden hartelijk ontvangen en Fernando verzorgt een rondleiding door dit schitterende stadion. Bestuurskamer, de trophy room, kleedkamers met ouderwetse badkuipen en het veld. Vol trots laat Fernando ons, Veronika en dochter Isabella alles zien. Dit is waar papa schitterde en misschien wel de mooiste periode uit zijn carriere meemaakte. In een record-tempo zien we alles en maken we de nodige foto’s voor het thuisfront.
In een record-tempo zien we alles en maken we de nodige foto’s voor het thuisfront.
Nu is het echt de hoogste tijd en al snel zitten we weer in de auto richting Glasgow Airport waar Geulle een welkome verrassing wacht: zijn koffer is gevonden en een koerrier was net vertrokken naar ons hotel. Na een belletje naar de chauffeur was het koffer binnen 5 minuten terug. Hierna konden we eindelijk inchecken en aan onze reis richting Amsterdam beginnen. In de vertrekhal komen we ook Pamela weer tegen en samen gaan we aan boord van het vliegtuig. Na een vlucht van een uur landen we veilig op Schiphol. Dit maal is het koffer van Geulle als eerste van de band en als ook Fernando zijn bagage heeft, lopen we naar buiten. Het is tijd om afscheid te nemen en bedanken Fernando voor een weekend dat we niet snel zullen vergeten. We hebben veel gezien, lekker gegeten en gedronken, veel leuke mensen ontmoet en vrienden gemaakt. Mij is vooral een ding opgevallen; de manier waarop ze bij de Rangers met hun oud-spelers omgaan en in dit geval met Fernando. Indrukwekkend om te zien hoe iedereen opleeft als ze Fernando zien, van de taxi-chauffeur tot de vrouw achter de bar. Iedereen spreekt met veel respect over hem en zien het als een eer om hem te ontmoeten. En Fernando? Die neemt voor iedereen evenveel tijd, zet duizend handtekeningen binnen 48 uur, gaat 500 keer op de foto en allemaal met evenveel liefde en plezier. Wat een held!
Namens de Fortuna SC , the proud Geulle en CACA
