‘Op zaoterdigaovend dan gaon de lampe aan’. Voor veel mensen zal dit gewoon een zinnetje uit een clublied zijn. Voor de echte voetbalfanaten onder ons betekent het echter veel meer dan dat.
Stadionlampen zijn voor mij heilig. De meterslange metalen palen die torenhoog boven het omliggende landschap uitsteken vertellen iets. Ze geven het stadion karakter en zorgen voor die eerste kriebels als je op je fiets naar het stadion rijdt en in de verte een gele gloed in de lucht ziet.
Stadionlampen behoren tot de ziel van een club en maken een stadion. Want laten we eerlijk zijn, het stadion mag dan veel groter zijn dan dat van ons, maar als je in Eindhoven in de bus zit zie je pas dat je langs een stadion rijdt wanneer er opeens een hek met het PSV-logo verschijnt. En dat voor een stadion dat vernoemd is naar een (ex-)lampengigant…
Onlangs bezocht ik in Portugal een wedstrijd van het lokale Portimonense (de nummer 10 van het afgelopen Primeira Liga seizoen) en Santa Clara (promovendus). De wedstrijd stelde niet geweldig veel voor. Wat veel mooier was, is de ligging van het stadion en het groepje van +/- 30 fanatiekelingen dat zong, sprong en een metershoge vlag de lucht in hield.
Vanaf het moment dat ik door het centrum van Portimão reed en voor het eerst een glimp van de stadionlampen tussen de flatgebouwen heen zag komen voelde ik me er thuis. Niet omdat ik me zo verbonden voelde met Portimonense, integendeel. Ik voelde me thuis omdat ik wist dat waar ook ter wereld, of de stadionlampen nou van metaal, hout of betonnen blokken zijn gemaakt, er eenzelfde groep fanatieke supporters onder die lampen zit die net zoveel om hun club geven als de groep waar ik om de week tussen sta. Omdat het voor de mensen onder die lampen niet uit maakt in welke divisie hun club speelt, of met hoeveel man ze in het stadion zitten; zodra die lampen aangaan gaat de knop om en staan ze als één achter hun club.
De lampen staan voor thuiskomen, voor afschakelen en voor het betreden van een andere wereld. Een wereld waarin het niet uitmaakt wat je dagelijkse bezigheden zijn. Een wereld waarin je lacht om de ellende bij de concurrent en scheldt wanneer de scheids een verkeerde beslissing neemt. Een wereld waarin je respect hebt voor de tegenstander, maar vooral een wereld waarin je als familie achter je club staat, met het licht van de stadionlampen dat als een warme deken op je neerdaalt.
En ja, het gras is eindelijk weer groen en de buitenkant wordt langzaam blauw. Maar verdomme wat heeft ons stadion een prachtige lampen.
Bjorn Meijers.
