De twee leerden elkaar in de jaren vijftig kennen in een park in Schiedam, waar Pauline tijdens de lunchpauze zat. Cor vroeg aan Pauline waarom ze daar was. Ze zei om boterhammen te eten, waarop Cor stoer zei: ‘jammer, ik hoopte dat je op mij zat te wachten”. Het was liefde op het eerste gezicht.
Ze crepeerde van de heimwee, toen Pauline enkele jaren later vanuit Schiedam haar man Cor achterna reisde richting Stein.“ Dat plat, ik verstond er geen zak van. En ik was die Hollander he. Dat is even slikken in het begin.” Haar man was al eerder naar Limburg vertrokken vanwege zijn werk en in zijn vrije tijd ging Cor dan voetbal kijken: Fortuna! Zestig jaar lang waren Pauline en Cor Blonk erbij als Fortuna speelde. Na de dood van haar man in oktober 2018 bleef Pauline alleen over.
Haar man bleef uiteraard nog alom aanwezig in huis. De foto’s van Cor Blonk zijn talrijk, veel daarvan samen met Pauline, en op de meesten is wel iets van de kleuren geel en groen te zien. Pauline destijds over het afscheid van haar Cor in het stadion . “Die minuut stilte in het stadion na zijn dood. Ik krijg er nu weer kippenvel van.” Net geen zestig jaar waren ze uiteindelijk getrouwd. Op 30 oktober zouden de twee die heugelijke dag vieren. “Donderdag de 25ste piepte hij er tussenuit.”
Toch houdt Pauline ook na Cor’s dood stug vol. Wie wel eens een training van Fortuna bezocht, zag haar nog regelmatig zitten. Op een stoeltje toekijkend, vanwege de ademnood die haar parten speelde. En op die manier ontmoette ze ook nog steeds nieuwe mensen. Het verhaal rondom de training in Brunssum is daarbij anekdotisch: “Er stond er een vrouw langs de lijn. Ze vroeg me in het Engels wie mijn zoon was. “Het zijn allemaal mijn zonen”, zei Pauline. Het bleek de moeder van Andrija Novakovich met wie Blonk sindsdien een warm contact onderhield.
En dat is niet de enige. Blonk bezocht Fortuna trouw, maar die liefde was en blijft wederzijds. Van haar mede-supporters, maar ook van de spelers die regelmatig voetbal kwamen kijken . Pauline kon fel worden als haar spelers werden weggezet als een vreemdelingenlegioen. “Ciss, Dianessy, het zijn allemaal zo’n aardige jongens.” gaf ze meermaals aan. Het havenbloed gaf haar een open blik naar de wereld, een mooi mens.
Zo had Pauline verhalen te over. Over de kapotte keepersbroek van derde doelman Rowen Koot die ze weer in elkaar naaide, hoe de vertrekkende technisch directeur Mustafa Aztopal bij haar thuis nog even afscheid kwam nemen en haar goede band met oud-trainers Peter van Vossen ‘een klotetrainer, maar een geweldige man’ en Hans de Koning. “We waren in Belek voor het trainingskamp van Fortuna en Hans was daar toen met AGOVV. ‘Zelfs hier komt ze me achterna’, riep hij uit. We mochten daar toen nergens binnen. Alles was verboden terrein. Heeft zijn assistent Regillio Vrede nog gedaan of ik zijn vrouw was. Haar man Cor liep er lachend achteraan.” Ook met Isitan Gun, de clubeigenaar van Fortuna Sittard, kon ze lezen en schrijven. Respect en liefde overwinnen uiteindelijk taalbarrières en afstand.
Ondanks dat het allemaal haar zonen waren, had Pauline een zwak voor een speler in het bijzonder. Een jongen uit haar geboortestreek. Finn Stokkers. Historisch is de vlag die ze voor haar Finn had gemaakt “Met Finn Stokkers aan boord, wordt er bij Fortuna weer lekker gescoord.”
Pauline Blonk is in dat opzicht een vrouw uit de Randstad gebleven. Ze nam geen blad voor de mond. Pauline was de haaibaai, de kattenkop, haar man Cor was de rust zelve. Maar Pauline was ook innemend, hartverwarmend. Op haar laatste dag gaf ze spontaan een mede fan, die haar dagelijks van haar warm eten voorzag, de prachtige oud spelers litho kado. Het is een verhaal uit het leven van een ras fortunees gegrepen. We zullen beide supporters enorm missen, maar dat maakt ons niks minder trots. Het echtpaar Blonk blijft onderdeel van de Fortuna Sittard familie : YNWA!
(foto’s zijn uit diverse media, waaronder dagblad de limburger)
